OPEENS...

Opeens is het oorverdovend stil in de spiegelgladde haven van San Sebastian de la Gomera (geen stijlvolle geslachtsziekte maar een eiland van de Canarische groep Hans). De Rebel, die we net voor een vertrekkers-tank- beurt uit de box gemanoeuvreerd hebben, drijft langzaam maar zeker in de richting van de geparkeerde waardevolle en nu nog gave boten van de buren aan de overkant...

We kijken elkaar aan. In elkaars ogen zien we razendsnel gedachten en oplossingen voorbijflitsen. Wat gebeurt er precies? ... Waarom doet de motor het niet meer... Probeer eens dit ....wat doet het wel?... Geen tijd meer ...nu zijn de noodoplossingen aan de beurt ....fenders en druppels op de juiste (bots) plekken....de dinghy incluis motor aan de gang brengen om een alternatief te hebben...sjit dit scenario hebben we nog niet geoefend...Hoe bestuur je een schip dat opeens midden in de haven geen aandrijving meer heeft?...we kijken om ons heen...is er hulp in de buurt? (nee natuurlijk niet) ...

Tussen alle hectiek door (wat is een geest een gek ding) kan ik bedenken dat ik blij ben dat het NU gebeurd en niet midden op de oceaan. Vanmorgen heeft Kees bij het ontbijt nog voldaan geroepen dat alle klussen die echt MOETEN nu gedaan zijn en dat het tijd is voor chill –dingen en dat hij zich vast zal gaan vervelen..

...Aan dek in de haven van Gomera. Zie je die spierballen? Komt van het klussen denk ik;)...

Ik pak de fenders en verhang ze razendsnel, Kees roept hardop dat hij de dinghy op gaat blazen en hij is nog niet uitgesproken of ik zit al met mijn handen aan het motortje dat op de reling vastzit/klaarhangt. En dan opeens komt er beweging in de atmosfeer, de wind steekt op en zorgt ervoor dat we net niet tegen de buren aan zullen schuren.
Pfff (wij hebben ook altijd mazzel denk ik snel tussendoor;)

De boegschroef doet het nog wel (niet meer denken aan oorzaak en gevolg maar eerst even dit varkentje wassen, roep ik mezelf tot de orde) Concentratie en teamwork. Handelen en communiceren. De wind duwt ons richting eigen box. Ik gebruik de boegschroef en Kees springt net op tijd op het schip van de buurman. Binnen een windvlaag en wat gesjor zijn we weer “thuis”op steiger 3 plaats 48.

...Bij het tank station. Hier was het allemaal om te doen. In de rode tankjes zit bijelkaar ongeveer 200 liter brandstof. In onze eigen vaste tank kan 180!...

Pas als we weer veilig vast liggen kunnen we aan de volgende stap gaan werken. Wat is er aan de hand. Eerst de-briefen. Tis net of we net een ingewikkelde parachute-sprong gemaakt hebben, waarin van alles onverwacht gebeurde.
..is het een elektrisch probleem (als nood signaal viel met een harde piep eerst de toerenteller uit) of heeft het disaster een mechanische oorsprong?...de motor heeft zeker 5 tot 10 minuten staan warm draaien...heeft het te maken met de druppels die we van de week onderin de motor ruimte gevonden hebben?...Ik voel me machteloos en verzin een alternatief programma waardoor La Gomera en San Sebastian er opeens zo leuk uitzien dat ik nog wel een week of 4 wil blijven liggen. Maar Kees heeft sjoege van motoren en gaat meteen aan de slag.

Na een uur ontmantelen, uitproberen, knutselen en zuchten zijn we er (lampje!) OPEENS uit. Er is he-le-maal nix aan de hand (!) De losse motor onderdelen worden weer in elkaar gezet.

De brandstof toevoer wordt nu AAN gezet. Tja procedures he, ook als je effe alleen maar 10 meter verderop gaat tanken...

Ik draai de sleutel om en... een normaal gesproken irritant bromgeluid klinkt vertrouwd en als muziek in de oren. We gaan tanken (ALLE tanks die we hebben en ook nog eens hee-eel goeiekoop )

..hier mag je wel efkens jaloers op zijn. ..

De rest van die dag zijn we een beetje stil en komt het niet meer goed met ons: Je hebt soms van die dagen. Die wil je zo snel mogelijk vergeten.
Maar dat zijn vaak juist de dagen die je NOOIT meer vergeet. Uit ervaring kan ik hardgrondig menen dat ik blij ben en dat ik hier (als een waar heiligboontje) weer veel van geleerd heb!;))