ANKER PLEZIE-IER DEEL3

...sunset 28 okt in de baai van Tarrafal, Sao Nicolao...

In Sao Nicolao is het ankeren weer iets anders. We liggen er 5 dagen, van 28 okt tot 1 nov. In de pilot lazen we over mogelijke ‘onshore winds’ EN 'fierce' valwinden uit de Bergen. We moesten dus zorgen op een stevige plek te liggen waar je om je anker heen kan draaien. En dat bleek toen wij er waren inderdaad dagelijks nodig. Wij hebben om een goede plek uit te zoeken eerst 2 rondjes over de gehele ankerplek gemaakt en vervolgens 3 x geankerd voordat we tevreden waren. Ik merk trouwens dat de communicatie en de procedures steeds soepeler gaan. Ooit leren we het nog eens;))

...dit is onze ankerplek in de baai van Tarrafal. Volgens de C80 liggen we 100 meter noordelijker dan in werkelijkheid. Die afwijking komt, misschien ook wel door de vele metalen (mn iodium en titanium) die hier in de grond schijnen te zitten. Je kan hier zo een kuuroord voor reuma patienten beginnen...

Dit keer zijn het de buren die opnieuw moeten ankeren. Als ik ‘s morgens om 5 uur een ‘check’ doe zie ik hun boot in de no-wind condities zachtjes wegdrijven richting (gelukkig net niet tegen een andere boot aan) oceaan. Een uurtje later zie ik ze bezig met een nieuwe anker manoeuvre. Het blijken 6 Duitse heren op leeftijd (iets ouder dan 50) die een Beneteau 473 hebben gehuurd. Zonder gene vertellen zij dat zij de nacht ervoor (toen wij in dat noodweer zaten) wel 3 x opnieuw hebben moeten ankeren. Ze vinden het wel lollig geloof ik. Ik wou dat IK zo relaxed was (een half uur later liggen ze allemaal weer te knoeren!)

...en dit is ons uitzicht op het dorp Tarrafal op Sao Nicolao...

Terug naar Sao Nicolao. Inderdaad dit keer klopt de Holy Pilot als een zwerende vinger. Gedurende de dag draaien we in de wisselende licht winden wel 4 keer als een drol in een pispot om het anker heen. En ‘s avonds en ‘s morgens komen de Noord Oosten valwinden met snelheden van 25 tot 30 kts uit de bergen over ons heenrollen.

...de resten van onze eerste schokbreker, de haak kunnen we gelukkig nog gebruiken...

Maar WIJ liggen als een huis. Af en toe een rukkie van het touw dat als schokbreker dienst doet (tis overigens al onze tweede schokbreker, de eerste was helemaal doorgeschavield in de eerste nacht in Boavista ,ws omdat de routing soms beter kan)


...en dan fabriceert Kees er twee ander touwen aanvast en dan zit er weer een nieuwe schokbreker tussen de ankerketting en de lier...

Als je eenmaal goed vast ligt is zo’n windje eigenlijk wel fijn. De wind generator begint lekker te lopen (is meteen een wekker) en er worden in een ommezien een heleboel amperes in de accu gepompt. Wij zijn echt blij met onze wind generator. Die levert zo tussen neus en lippen door, heel wat meer op dan de zonnepanelen. Valwinden bijvoorbeeld leveren rustig tussen de 4 - 16 amperes op!

...met de energie die de windgenerator levert kunnen we ankeren zonder stroom te draaien met de motor. Dan zetten we wel de koelkast uit (elk voordeel heb z'n nadeel)...

Als we net besloten hebben de volgende dag naar Sao Vicente af te reizen (alles is dus helemaal op een afvaart voorbereid) krijgen we te maken met een hevigheid van de valwinden die ons weer doen denken aan onze ervaring in Portugal, Arrabida. Brrr van dat geluid alleen al gaat de adrenaline stromen!

Tijdens een van de windvlagen horen we een KRAAK en schieten ons bed uit ( echt rustig slaap je toch niet) De haak van de schokbreker is verbogen en van de ankerketting afgeschoten en de volgende ruk heeft de sluitpal van de ankerlier compleet afgerukt.

...zou de haak van 'pisbakken' ijzer zijn? of is de kracht net effe teveel en op 1 kant geweest? de stop-pal op de lier hadden we achteraf beter niet vast gezet...

Kees maakt in het pikkedonker een noodoplossing voor de schokbreker en ik maak voor de zekerheid de boot vaarklaar. We besluiten ankerwacht te draaien. Het is 03.00 uur als Kees met de eerste wacht begint. Na een uur word ik wakker van geschraap. Zodra ik de motor hoor en Kees zijn stem, sta ik al naast mijn bed mijn kleren aan te haasten. Als ik na 2 minuten boven kom en om me heen kijk zie ik de haven in de verte liggen.

DAT was het dus: een uitgebroken anker... (weer een ervaring rijker , denk ik)

Binnen een zucht ben je dus WEG. Met anker en al de haven uit. We checken de diepte en mogelijke gevaren, halen het anker binnen (zelfs de bal hebben we nog) en besluiten niet opnieuw te gaan ankeren. We gaan gewoon iets eerder dan gepland naar Sao Vicente.

Midden in de donkere woelige nacht hebben we - nadat de adrenaline is uitgewerkt, wel een paar koppen koffie nodig op weer helemaal bij-de-tijd te geraken. We hebben een roerige tocht met heel veel wind (achteraf hebben we windvlagen tot 57 knopen moeten verduren en woeste 3-5 meter hoge golven getrotseerd) Ik ben deze reis nog niet ZO blij geweest een haven binnen te lopen;))

...JOEPIE we zijn er! sunset in Mindelo, De enig haven in de Kaap Verden. Eiland Sao Vicente...