TOBAGO CAYS- BEQUIA = geluk bij een ongeluk=

Zondag 31 jan staan we extra vroeg op om nog effe te kunnen snorkelen met de schildpadden. Ik zie een manta rog en een "eng- schutkleur- gevlekt -vis-loopdier " op de bodem rondscharrelen. Het gebrek aan prachtig koraal wordt he-le-maal goed gemaakt met de schildpadden en andere zwemdieren die we hier onderwater tegenkomen.


...laatste close-up van Stoffel...

...vreemd beest die op de bodem rondscharrelt...

We gaan bijtijds op pad. Op naar Bequia. Dat is een kleine 30 NM - Dus rekenen we op een uurtje of 6 zeilen. We slaan Canouan (niet zo leuk volgens de inheemsen) en Mustique over (wel jammer want daar hadden we Mick Jagger of Oprah Winfrey tegen kunnen komen). Maar we willen Liesbeth bijtijds op haar plaats van bestemming (Bequia -ferry + vliegtuig-en/of St Vincent -vliegtuig) afleveren. Want vandaaruit kan zij makkelijk Trinidad bereiken. En Trinidad is op 3 feb de plek van vertrek naar IJzig Holland.

Tussen Canouan en Bequia staat een pitttige zee met hoge golven en we hebben ook veel wind. Als alles op de rit staat en we effe kunnen chillen is het eigenlijk wel SUPER ZEILWEER.

...pitig zeetje en dito windje zorgen samen met een temperatuur van rond de 30 graden voor een perfect zeildagje...

Doel is de AdmiraltyBay, een grote goed beschermde baai bij Bequia's enige stad: Port Elizabeth.
DAT lijkt ons wel een mooie plek om samen met Liesbeth (Elisabeth) uit te klaren uit St Vincent & The grenadines. In de Admiralty Bay proberen we eerst (Hollandse krenten die we zijn natuurlijk) te ankeren (dat is gratis) Maar als we merken dat we dan in de weg liggen voor de Ferry's accepteren we toch maar een mooring. Nu liggen we WEL lekker helemaal vooraan in de baai. We zijn vroeg (15 uur) en dat komt goed uit want we hebben wat probleempjes die snel opgelost moeten worden...Dus zijn we nog zeker 1,5 uur bezig om de rommel van alweer een kapotte dieseltank op te ruimen. Van de 10 rode plastic diesel containers die wij op Gran Canaria gekocht hebben zijn er nu nog 2 over die niet kapot zijn. We vertrouwen erop dat die laatste twee het ook niet lang uit zullen houden! (maar de tank is vol en dus kunnen wij ze nog niet lozen)
En om het geheel compleet te maken heeft ook de C80 (onze Raymarine plotter en back up van alle papieren kaarten) er de brui aan gegeven. Hij wil opeens niet meer starten. We zien geen reset in de manual en dus zetten we de hele toevoer van elekticiteit af. Na enige tijd gaat hij weer aan: lou loene! (er gebeurd helemaal niets) We herhalen deze procedure nog 2 x en concluderen dan dat we professionele hulp of veel zeep nodig hebben om dit varkentje te kunnen wassen.
In de holy pilot van Chris Doyle staat als dichtsbijzijnde dealer "Barefoot" in de Blue Lagoon in het uiterste zuiden (vlakbij het vliegveld ) op St Vincent. OKEE dan. een en een is twee (1+1=2) Morgen naar St Vincent om de C80 te repareren en om Liesbeth veilig op het vliegveld af te leveren. Wel grappig om te bedenken dat we in eerste instantie de hele St Vincent en The Grenadines over wilden slaan omdat er op de noonsite zoveel negatieve verhalen over overvallen en diefstallen stonden. Naja we zijn gewend om in Amsterdam ook onze weg te vinden. Dus lijkt ons een "beter voorkomen dan genezen" de beste methode om de boel aan te pakken....

...port Elizabeth...

Maar eerst doen we een rondje Port Elizabeth. Het doel van morgen (het groene gebouw van immigration) hebben we al snel gevonden. Da's fijn. Nu hebben we alle tijd om een lekker restaurantje te vinden. Op zondag blijkt alles (ja ALLES) dicht te zijn. Er is nog 1 restaurant open 't Blijkt een supergoed Frans restaurant te zijn.

In Maria's French Terrace beleven we ons culinair en sociaal hoogtepunt van de dag: een bloedmooie sunset, een overheerlijke dooie vis, een franse kop koffie en voor Liesbeth als toetje een huwelijks aanzoek (het zoveelste al overigens). Wij vinden het inmiddels heel normaal dat allerlei mannen in bootjes langs komen om haar complimenten te geven over haar lichaam, haar looks of haar uitstraling. Ze verklaren haar -zonder enige gene- openlijk hun liefde en vragen brutaal om haar hand.
Het doet haar (en ons ook een beetje) zichtbaar goed! Ik kan me levendig voorstellen dat als je eenmaal deze warme belangstelling geproefd hebt, dat dan bij thuiskomst de Hollandse nuchterheid je als een koude deken kan omknellen. Trouwens in NL - bijvoorbeeld in Volendam, Makkum of Lelystad- heb ik dit nog nooit meegemaakt. Maar ik moet zeggen: het went snel ;)) haha

..uitzicht en sunset vanuit Maria's French Terrace...