ANKER PLEZIE- IER DEEL 2

...Rebel in de baai van Sal-Rei op Boavista- gezien vanaf het fort op het kleine eiland...

Ankeren is zo leuk. Je bent zo heerlijk vrij en het is zo goedkoop. Lekker in je blootje van de boot afduiken en een beetje zwemmen in helder blauw-groen warm water. Ik heb er al eerder iets over geschreven dat was 10 juli.

Bekentenis: In mijn hart vind ik ankeren nog steeds hardstikke eng. Ik droom ervan. Elke ankerplek bekijk ik met argwaan en voor elke nieuwe situatie en baai heb ik een ontsnappingsplan kant-en-klaar op de Plotter hangen.

...briefje met uitwijk op de C80...

In de baai van Boavista bijvoorbeeld heb ik recht voor me het strand en de duinen, links is een rif waar je door de witte rollers bij laag water de contouren precies kunt zien, rechts van ons sluit de baai zich en achter kan je langs het eilandje als je heel strak kan manoeuvreren met uitkijk op het dek, rechtachteruit ligt het ‘engelse rif’ (ook af en toe heel duidelijk afgebakend door de brekers) en eigenlijk is de enige ‘nood’ uitgang de koers die ik heb uitgezocht. Met het beetje maan dat er NU staat kan ik de nooduitgang zelfs in de nacht wel een beetje zien, gelukkig!

...de ankerplaats Boavista ...

Zo heb ik ook erg de behoefte om bijtijds (dat is beslist bij daglicht) te arriveren. Je weet wel, beetje relaxed een goed plekje uitzoeken en wil ik graag bijtijds ‘anker-op-gaan’ (je weet maar nooit of het anker wel los komt). Voor elke slechte anker ervaring heb ik blijkbaar minstens 10 goeie momenten nodig om weer wat (zelf) vertrouwen te krijgen. Zodra ik de kans krijg ga ik zwemmen met mijn snorkel en ik kijk dan - als het even kan- hoe het anker erbij ligt. Er is alleen niet altijd even goed zicht onder water. En als je wel wat kan zien dan vraag je je soms af hoe het mogelijk is dat zo’n anker in zoveel wind zo’n zwaar schip op z’n plek kan houden…

...Kees doet een paar peilingen om te checken of we inderdaad op onze plek blijven liggen...

In de porto de Sal-Rei op Boavista bijvoorbeeld zaten we, na 2 dagen voor anker gelegen te hebben in 20-25 knopen wind , lekker buiten in de kuip te ontbijten toen we opeens het schip van de achterburen hee-eel langzaam voorbij zagen komen. Je snapt de pointe mischien al…WIJ gingen heel langzaam achteruit. Ons anker lag te krabben. Waarschijnlijk veroorzaakt door een oceaan deining die van achter in kwam. Niks aan de hand. Gewoon weer anker OP en opnieuw een poging doen.

...we hebben een triplijn met een geel balletje aan het anker bevestigd, zodat we in geval van nood (vastlopen tussen rotsen ofzo) het anker aan z'n achterkantje op kunnen trekken...

Maar…Brrrr het zal maar ‘s nachts gebeuren… Twee dagen lang slaap ik daarna niet meer de hele nacht door en maak ik minstens 2 x per nacht een anker check en doe meteen een angstplasje. Zelfs een Anker alarm kan me daar niet van af houden.

...Boa Vista met haar hagelwitte stranden en heldere water is zalig om 's morgens lekker een zwemmetjke te doen...

We hadden net besloten om naar het eiland Sao Nicolao te gaan toen de wind draaide en meer uit het zuiden ging waaien. Zelfs de toeristen -catamaran kwam bij ons aan de zuidkant liggen en een vrachtschip dat aan wilde leggen kreeg het advies over de marifoon om niet binnen te komen maar buiten te ankeren. Mmm dat beloofd poppenkast. En dat klopte ook . Zie verhaal ‘ gered door de bul’ .
Allee op naar de volgende ankerplek!;)) in de porto do Tarrafal op Sao Nicolao.